Waarom, waarheen, waarvoor, maar vooral hoe!

De voorbereidingen voor onze camperreis naar de Noordkaap, Nordkapp in goed Noors, zijn inmiddels in volle gang. De camper is goedgekeurd, gewassen en bijna volledig gestockt. Alle potten appelmoes en rode bieten, die nog van de Corona hamster-dagen over waren zijn ingeladen. En daarnaast vooral veel kleding, van thermo-ondergoed tot badgoed!

De camper heeft er zin in (en wij ook) na twee jaren van stilstaan. Eigenlijk wilden we deze reis al in 2020 maken, maar…dus. Gerald heeft de Nordkapp al twee keer eerder aangedaan, de eerste keer 39 jaar geleden en ook nog eens in 2015. Het heeft iets van een ‘bedevaart’ en een ‘ultieme natuurbeleving’ ineen. De middernachtzon, het licht dat niet dooft. De leegte. Het is iets dat je moet ervaren, moet voelen en dus niet goed is uit te leggen. Of te wel: gewoon maar gaan. En zien. Daarvoor dus.

Hoe ver is nog wel een dingetje. 10.000 km verwachten we wel te rijden. De Noordkaap zelf is al ver weg en de planning is om dan nog een detourtje naar Kirkenes aan de Russische grens te maken. Voor de goede orde: ‘we’ rijden niet. Gerald rijdt, want die heeft een groot rijbewijs en dat is nodig voor het besturen van onze bijna 10m lange en 7500 kilo zware camper.

We starten relaxed. Dinsdag 30 mei gaan we al op weg richting Cuxhafen, waar onze ferry naar Noorwegen vertrekt. Een middag en nacht op zee met diner. Op 1 juni op 10 uur ‘s ochtends komen we aan in Kristiansand, de zuidelijkste en warmste plaats in Noorwegen. Het lijkt erop dat we die warmte ook gaan ervaren. Tot iets voorbij Oslo blijft het weer naar verwachting goed. Vanaf Trondheim wordt dat een heel ander verhaal.

On the road

We zijn vertrokken. Rond een uur of 16 en helemaal volgeladen, \240precies zoals gepland. Ongepland was dat we eerst langs Harry, de garage in Apeldoorn moesten. Hij verzorgt alles wat rijdt en rolt voor ons. Het trapje om de camper in- en uit te komen deed het niet meer. Een vastzittend schakelaar. En ook de nieuwe tv (nu zonder dvd en met Netflix) wilde niet in de rijstand vast blijven zitten. Een camper is wat dat betreft net een schip: vol met electronica en in beweging. Dus technisch is er vaak iets met hem aan de hand. Hem, ik vind dat de camper een ‘hij’ is, in tegenstelling tot een boot. Die van ons heeft ook geen naam overigens. Gelukkig staat onze Harry, dit keer met zoon Wietse, altijd voor ons klaar en kunnen zij toveren. Na een half uurtje knutselen (er moest eerst een kastje verwijderd worden om bij het knopje te komen) was alles weer in orde en konden we echt los. Op weg naar naar onze eerste stop, de McDo in Duitsland. En vervolgens naar een ‘zehr nette campingstellplatz’ in Bad Zwischenahn. Prachtig hier, het is het “Boskoop” van Duitsland. Kilometers kwekerijen, met fantastisch bloeiende rodo’s. Het ligt op zo’n 1.30 uur rijden van Cuxhafen, waar we ons op 31/5 gaan inschepen op de MS Romantika. Maar eerst gaan we nog shoppen - een nieuwe bluetooth speaker kopen. De oude Bose van Gerald - die nog connecte met een I-pod(!) - heeft het opgegeven. Qua kijk- en luisterplezier gaan we dus voor een upgrade!

Delfzijl mist de boot en wij ook

Daar stonden we in Cuxhaven. En de boot? Die ging niet. Althans niet uit Cuxhaven en ook niet op 31 mei. Waar ging het mis? Nu kunnen we natuurlijk zeggen dat het kwam door de NorwayHollandLines (NHL) die ons ticket wijzigde van opstapplaats Eemshaven naar Cuxhaven. En ons vervolgens liet weten dat ze vanaf 31 mei niet meer uit Cuxhaven, maar uit Emden (Dld) zouden vertrekken. Zie de foto van De Telegraaf van gisteren. Verwarrend zo’n ferry die van plaats wisselt. Maar de realiteit is dat we gewoon dom zijn geweest. Ons ticket stond toch echt op gisteren, 30 mei - en dat was ook gelijk de laatste veerboot die uit Cuxhaven vertrok. Daar stonden we dus. Boot gemist en uit Cuxhaven was er geen volgende. Gelukkig waren ze bij NHL zeer coulant: als we wilden mogen we mee met de eerste boot die op 1 juni uit Emden vertrekt. Graag natuurlijk, de camper dus gekeerd en terug op onze schreden gegaan. Langs de boomkwekerijen, de mooi rodo’s met als nieuw doel om morgen weg te varen uit Emden aan de Eems tegenover Delfzijl. Duidelijk een gemiste kans voor Delfzijl. Inmiddels hebben we het schip geparkeerd op een mooie, rustige, zonnige camperplek aan de rivier Jumme in Detern. En gaan we zo eten bij het naastgelegen restaurant met gutburgerlichen kuche. We verheugen ons al op schnitzel & bratwurst! Kartoffelsalad. Zo slecht is het nog niet, nog een nachtje Duitsland!

Met het schip naar de boot

Vanmorgen heel rustig aangedaan. Immers, we waren al in de buurt en onze afvaart in Emden stond pas op 17 uur. Wel zorgden we natuurlijk dat we er ruim op tijd waren, rond 14.30 uur kwamen we al bij de pier aan. Bijna geen wachttijd, we konden zo met ons schip de boot op. De MS Romantika stamt uit 2001, is dus een vrij nieuw schip. Nette hutten. Ze hebben haar een beetje in jaren 50-stijl uitgedost, met spiegels en veel glimgoud. En route naar de boot hebben we nog wel nog even het stadje Leer aangedaan, met een allerlelijkst kasteeltje: een faux gotisch 19de eeuws gedrocht. Met als ‘only claim to fame’ een bezoek van Hindenburg in 1927.

Ps: het schip vertrek nu: keurig op tijd! Maar: we werden door de captain (met 4 glimmend gouden strepen - we kwamen hem op de gang tegen) gewaarschuwd voor ‘a bumpy ride’. Dus nu maar afwachten hoe snel we ingeslingerd raken!

Over naar Noorwegen.

De Romantika vertrok keurig op tijd op haar eerste tocht vanuit Embden. Uitgezwaaid door de lokale bevolking. Trots dat ze het schip binnen hebben. Wat een heerlijk, geruisloos en stabiel varend schip. Efficient in- en uitladen. Prima, ruime hut, goede bedden, heerlijke douche. Goed eten. En een zeer attente, aardige internationale bemanning. Een hechte club zo te zien, die samen 4 weken op en dan 4 weken af is. What is there not to like!? Niet verrassend dat deze lijn een doorslaand succes is. In 18 uur sta je uitgerust in Noorwegen. Wat heeft Delfzijl laten lopen…..we spraken gister een gastvrouw uit Groningen. Zij weet het Eemshaven-echec aan ‘twee eigenwijze, verkalkte oude mannen’ in het bestuur van Groningen Sea Ports. Hoe het ook zij: eeuwig zonde. En Embden gaat dit echt niet meer uit handen geven.

Toer naar Trondheim

Gister vrij vlot van Kristiansand tot iets voorbij Hamar gereden. Daar overnacht aan het grootse meer van Noorwegen, \240Mjøsa. Vandaag door naar Trondheim. De derde stad van Noorwegen. Met als belangrijkste feature dat het ooit de hoofdstad was en de belangrijkste kathedraal herbergt. Die is al ontstaan rond 1150, maar het huidige enorme (Engels-achtige) exemplaar dateert van de laatste anderhalve eeuw. Bij elkaar hebben we nu een kleine 900 km in Noorwegen gereden. Wat viel op? In volstrekt willekeurige volgorde:

. alle campers groeten elkaar. En dat zijn er veel. Gerald blijft maar zwaaien, we overwegen een zwaaihandje te kopen.

. Noorwegen is groot, dus de afstanden ook. Veel tweebaanswegen, ook al hebben ze een ‘E-nummer’. Ons gemiddelde ligt zo rond de 65 km per uur, dus ergens komen kost tijd.

. Tussen Olso en Trondheim vieren veelNoren vakantie. Natuurschoon in overvloed. Skien (Lillehamer!), vissen, hiken, zwemmen, zeilen….overal zijn campings en hutjes, hytten in het Noors.

. Campings hebben veel vaste staanplaatsen, in de vorm van permanente aanschuifhutjes (soort tuinhuisje) vastgeplakt aan de mobiele caravan.

. En bij 14 graden gaat bij de Noren de korte broek aan. En bij sommigen al bij 8 graden. Want zomer = zomer!

Slapen bij de Dora’s en door

Vandaag door naar Mosjøen. Weer noordelijker. Het ligt iets onder de Poolcirckel. Een kleine 400 km rijden op de E6, waar we volgens de navigatie bijna 6 uur over gaan doen. Maar dat terzijde. Eerst nog een toegiftje uit Trondheim. We sliepen op een camperplaats dichtbij de haven en de stad. Overvol. Het seizoen is duidelijk begonnen. Het havendeel is en wordt - zoals eigenlijk overal tegenwoordig - getransformeerd tot hippe buurt met mooie appartementen, cultuur en horeca. Wij sliepen tegenover het nieuw gebouwde stadsarchief in gebouw ‘Dora’. Toen we er gisteravond langsliepen op weg naar ons hippe restaurant in een brouwerij, bleek de achterkant een enorme kale betonnen kolos. Een soort bunker. Juist, inderdaad, het was een enorme U-boot bunker uit WOII, bleek na enig onderzoek. Megagroot, muren van meer 3,5 meter dik en dus gewoon niet weg te krijgen. Bombarderen was al niet gelukt en dynamiet werkte ook niet. Dus Dora I was blijven staan en nu wordt er maar het beste van gemaakt. Er is overigens ook nog een in de oorlog halfafgebouwde Dora II, waar ze ‘nog wat mee moeten’. Trondheim was in WOII een zeer belangrijke haven voor de Duitsers. Hier lagen 55 U-boten die de transatlantische konvooien aanvielen.

De Poolcirkel en door naar de Lofoten

Vanuit Mosjøen (spreek uit als: Moeschön, een leuk historisch plaatsje, mooie camping en een prima steak-restaurant, dus helemaal in orde) is het een dikke 300 km naar Bodø waarvandaan de ferry naar de Lofoten vertrekt. Halverwege de rit passeer je de Poolcirkel. Even dachten we dat de Noren daar geen aandacht aan wilden besteden…..helemaal geen markering. Niets. Pas een half uur verder, als we de Poolcirkel weer uit en weer in zijn gereden, komt er wat: een bord en een enorme shop/restaurant midden in een kale, winderige, nog besneeuwde hoogvlakte. Er staan twee gedenktekens: het blijkt dat in WOII hier Russische dwangarbeiders hebben moeten werken in barre omstandigheden. Aan de Nordlandsbanen spoorlijn die hier langs loopt. Verder is het Sami-(i.e. de Lappen)-land. Je voelt de mystiek, ziet de rituelen (zweethutten enzo), maar tegelijkertijd ben je best blij als het onherbergzame landschap overgaat in groene bergen, wild kabbelende beken en majestueuze watervallen. Meer het geijkte Noorse plaatje. In Bodø konden we zo de ferry naar de Lofoten oprijden, waar we - gegeven dat de zon tussen 4 juni en 8 juli niet meer ondergaat boven de Poolcirkel - in het licht aankomen. Moskenes is (bijna) het zuidelijkste bereikbare puntje van het grote Lofoten-eiland Vestvågøy. De camping is vlakbij de haven. Daar gaan we de luikjes dichtdoen voor de dag!

Midnattssolen

De (tegen)Slag bij Narvik

Een verhaal van slagen en tegenslagen. De eerste tegenslag was natuurlijk het weer dat vanaf Trondheim erg slecht was. IJskoud en regen. En dat al weken, de Noren zelf werden er gallisch van en (zo bleek later) vluchtten met hun campers massaal naar Zweden (al weken zonnig). Op de bergen overal nog veel sneeuw. Gewoon guur buiten, maar binnen in de camper gezellig. De Lofoten zijn zeker heel pittoresk, maar de wegen zijn voor onze camper aan de smalle kant. De camping die we in Moskenes op het oog hadden bleek overvol, hetgeen betekende dat we door moesten rijden naar een andere camping een uurtje verderop. Daar stonden we mooi en hebben van de middernachtzon genoten. Absoluut een bonus! De volgende dag goot het weer pijpenstelen. Dat was al een domper en er kwam een volgende tegenslag: ik voelde me niet erg lekker en dan voelen de Lofoten opeens wel erg eenzaam en ver weg. We zijn dus de eilanden afgegaan op weg naar Narvik, de dichtstbijzijnde grotere stad met voorzieningen. 311 km verderop, over kronkelende wegen waar je niet harder dan 50 km kan rijden. We kwamen uiteindelijk in Lodingen terecht voor de nacht. De volgende middag zijn we verder naar Narvik gereden, nog steeds in de plenzende regen - op weg naar een mooie Bobilparking middenin de stad. Daar hebben we uiteindelijk een dokterspost bezocht en vandaar werd ik met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Maagbloeding (door Naproxen die ik had voor een simpele schouderblessure). Bloedarmoede. Allemaal niet fijn - wat je zegt: een tegenslag, maar gelukkig snel oplosbaar. Het Noorse zorgsysteem is efficient, goed en vriendelijk. Na een dag en nacht in het universiteitsziekenhuis, na een bloedtransfusie en gastroscopie met goede uitslag, mocht ik weer terug naar de camper. Daar besloten we dat verder naar de Noordkaap gaan (nog maar 700 km van ons vandaan) niet verstandig was. Mission aborted. Nog een tegenslag. En dat in de stad met een beroemde WOII-slag. De enige slag die in WOII in Noorwegen is gestreden. Narvik is twee keer veroverd door de Duitsers en die zijn daar ook twee keer verslagen. De slag bij Narvik tussen april en juni 1940 was het eerste verlies van Hitler en de eerste verovering door de Noren met steun van de Engelsen, Fransen en Polen. Maar door de Duitse \240invasie in Nederland, België en Frankrijk hebben de geallieerden uiteindelijk moeten besluiten zich terug te trekken en Narvik (en de rest van Noorwegen) aan de Duitsers te laten for the duration. Er is in Narvik een prachtig oorlogsmuseum, door Gerald bezocht. Daar zie je o.a. de kleding die door de acteurs in de (gloednieuwe!) film Narvik over de beroemde slag, is gedragen. Een absolute aanrader. Hij staat gewoon op Netflix.

Down South part 1

Down South part 2

Inmiddels zijn we al zo’n 700 km van Narvik verwijderd. Eerst naar het oosten, naar Abisko in Zweden en vervolgens 600 km in een rechte lijn naar het zuiden gereden. Op de Inlandsvägen, de noord-zuid binnenweg door Zweden. Vannacht hebben we aan een meertje in het plaatsje Storumans gestaan. Alhoewel we Lap/Samiland nog niet uit zijn(!) is het landschap wel sterk veranderd. Van de barre (maar drukke) hoogvlakte in Abisko naar Kiruna, de weinig uitnodigende mijnwerkersstad in Zweden. In Kiruna wordt o.a. veel ijzererts gewonnen die met een directe spoorlijn naar Narvik wordt vervoerd. Geen wonder dat de Duitsers in WOII zo op Narvik gebrand waren. Geen tank zonder ijzer. Na Kiruna volgen bossen, meren, bossen, nog meer meren, rivieren en een paar bergen. En beesten. We denken een overstekende lone wolf gezien te hebben, twee prachtige kraanvogels, verder vossen en veel rendieren. Domme beesten die zomaar de weg oversteken, zonder te kijken. Gaandeweg wordt de natuur wat minder ruig en wat meer bebouwd. Dorpen liggen eerst zo’n 70 km van elkaar, daarna op 50 en inmiddels op 20. Een goede graadmeter. Net als de temperatuur. Die was gister bij aankomst in Storumans 22 gr. 

Down South part 3

Down south part 4: Van Lit naar Sveg - 204 km verder zuidelijk over de Inlandsvägen

Still heading south: van Sveg naar Johannisholm: een beetje saai

Waarom, waarheen, wat nu?

Na een aantal dagen flink zuidwaarts te trekken - we waren inmiddels tot Mora, het centrum van Dalarna, afgezakt, en het met de gezondheid ook weer wat beter ging, begonnen we ons af te vragen: wat nu? Het waarom was er niet meer, de Noordkaap was out of reach voor deze camperreis. Dus waar willen we heen? Wat kunnen we? Redelijk existentiële vragen, maar in ons geval toch vrij feitelijk en direct bedoeld. Bij onze laatste overnachting in Johannisholm vonden we een mooie folder van het Dalarna-gebied. Dalarna, wat gewoon ‘de dalen’ betekent, ligt in midden Zweden en er wordt gezegd dat dit gebied de ‘essentie van het Zweedszijn’ vertegenwoordigt. Het is er mooi. Veel meren, bossen, bergen en dus ook dalen. Volgens de folder zou het gebied rond Falun en Säter mooi moeten zijn. Oude kopermijnen (UNESCO beschermd gebied) en een mooie kloof van 6 km om te wandelen. Veel fietsmogelijkheden! Wij blij. Een nieuw doel. En niet ver rijden ook. Dus met het mooie weer zagen wij onszelf zo’n twee dagen van De Dalen genieten. Niet dus. De twee gescoute campings bleken voor ons ontoegankelijk, bij de een kwamen we het ervoor liggende dorp niet door - een verbod op alles rijdend van meer dan 3,5 ton. Wij zijn 7,5. En bij de ander - inderdaad prachtig gelegen - bleek de camping alleen voor vaste staanders. Dus Dag Dalarna! We rijden toch weer iets verder door naar het zuiden. Zonder het te willen en zonder plan. Dat opent nieuwe perspectieven. Langs de weg zagen we opeens Liens Camping bij Ridderhyttan. Aan een meer. In een bos. We staan planloos mooi!

Een autodoel: Trollhättan

Vannacht overnachtten we op een geweldig mooie camping in Örebro. Het is de op vijf na grootste stad in Zweden, met een populatie van een kleine 150.000. Het schijnt ook een mooi kasteel te hebben. Het stadje heeft daarnaast wat bekende personen in de autosport voortgebracht: Ronnie Petterson, een tragisch verongelukte F1 coureur en Ingvar Carlsson, een bekende rallyrijder. En ook de toekomstige prins-gemaal van Zweden, Daniel, maar dat terzijde. Zweden is van oudsher echt een autoland. Niet gek met de enorme afstanden: van noord naar zuid is het ruim 1500 km. Ze zijn gek op oude Amerikaanse sleeën en de jongeren zorgen (ons inziens dan) voor veel overlast op de wegen met hun tot 30 km p/u begrensde ‘tractoren’. In de autowereld is Zweden natuurlijk bekend als het thuisland van twee iconische merken: Volvo en Saab. Vandaag duiken we in de historie van Saab. Ooit begonnen als defensiefabriek die eerst vliegtuigen, toen personenauto’s en vervolgens ook vrachtauto’s (Scania) ging produceren. De personenauto’s bestaan sinds 2011 niet meer, ondanks dat het Nederlandse Spyker Cars nog een manmoedige poging tot revitalisering deed. De Saab’s werden ontwikkeld en (deels) geproduceerd In Trollhättan aan het Vänernmeer. Een gigagroot meer, het op twee na grootste van Europa, ongeveer 5x zo groot als ons IJsselmeer. In Trollhättan staat het Saab museum, met alle ooit geproduceerde auto’s en een aantal concept cars. Een mooi doel voor de dag van morgen! We rijden nu naar een camping aan het meer, niet ver daar vandaan. Na het wegvluchtten gister van Liens Camping, ontdekten we een site met de 14 meest luxe campings van Zweden. Die in Örebro was er een van. Die van de komende nacht ook. En daarna kunnen we er misschien nog een paar ontdekken voor we Zweden uitgaan. Dat is ook een doel op zich natuurlijk.

Bij de trollen van Trollhättan & aan zee

Homeward bound

Er zijn inmiddels genoeg redenen om geen ‘nieuw doel’ meer te stellen en (dus) de terugtocht te aanvaarden. Gerald is eergister ongelukkig van het onderste trapje van de camper afgegleden. Het gevolg: een pijnlijke rug en nu ook een stijve knie. Daarenboven regende het ook nog - we werden vanmorgen wakker op een grauwige, natte camping. En het eten gister in het restaurant bij de golf-buren? Tja. Ik zou het zo zeggen: lees mn review op Tripadvisor! Ter aanvulling: de serveerster negeerde ons zeker 20 minuten, we moesten zelf het menu en ons bestek pakken (het was geen self-service restaurant) en toen ons eten eindelijk klaar stond op de bar moesten we haar daarop attenderen. Een beetje boel ongeschikt voor het vak! Al met al: op naar “revalidatie-oord” Crailo!

Thuis in Crailo

We kwamen vandaag om 15.10 uur thuis. In totaal zijn we 21 dagen/20 nachten weggeweest. 3 nachten in Duitsland, 8 in Noorwegen, 8 in Zweden en 1 in Denemarken. We hebben 6000 km gereden, verdeeld over 90 motordraaiuren met een gemiddeld verbruik van 1:6,8 (14,7 liter op 100 km). Boven de poolcirkel hebben we 923 km afgelegd. Onze gemiddelde snelheid lag op 66 km p/u. Daarnaast hebben we 635 km gevaren, verdeeld over drie veerboten (Embden naar Kristansand, Bodø naar Moskenes en van Helsingborg naan Helsingør).